W dniach od 14 do 21 września w sanktuarium Krzyża Świętego w Krakowie-Mogile przeżywamy odpust ku czci Podwyższenia Krzyża Świętego.
Zapraszamy na uroczystą Mszę św. w główny dzień odpustu, tj. w niedzielę 18 września o godz. 11.00. Będzie jej przewodniczył i Słowo Boże wygłosi Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Wacław Depo, metropolita częstochowski.
Prezentujemy pełny tekst kazania, które w główny dzień uroczystości odpustowych, podczas Mszy św. na Placu św. Jana Pawła II, wygłosił J. Ek. Ks. Biskup Edward Frankowski z Sandomierza. Zapis nieautoryzowany.
Odpust ku czci Podwyższenia Krzyża Świętego, kazanie wygłoszone 21.09.2014 w Krakowie-Mogile
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Ekscelencjo, najczcigodniejszy księże biskupie, czcigodni bracia kapłani, opaci, infułaci, prałaci, kanonicy, proboszczowie, wikariusze, diakoni, klerycy, drogie siostry zakonne, tak licznie dzisiaj tutaj zgromadzone, z resztą tak jak zawsze, na uroczystość odpustową do tego sanktuarium św. Krzyża w Krakowie – Mogile, i wy kochani bracia i siostry, pielgrzymi, którzy chcecie dzisiaj tutaj podwyższyć Chrystusa Ukrzyżowanego, chcecie podwyższyć go przede wszystkim w swoich sercach, a następnie w swoich rodzinach, a dalej w zakładach pracy, w szkołach, w sąsiedztwie, w królewskim grodzie Krakowie, i we wszystkich miejscach, z których przybyliście jako pielgrzymi gdzie Chrystus ma prawo, a my mamy obowiązek, żeby był najważniejszy, żeby był na pierwszym miejscu, ponad wszelkie dobra, ponad wszystkie nasze sprawy. Chcemy żeby Chrystus był najbardziej uczczony, ukochany, żeby nasza wiara w Jego obecność była wielka, coraz większa, żeby serca nasze otwarły się na Jego nieskończona miłość, żebyśmy Mu bezgranicznie zaufali. W Krzyżu bowiem nadzieja nasza. Żebyśmy mogli stąd wyjść i ewangelizować, dzielić się tym bogactwem serc i ducha jakie włoży w nas nasz Zbawiciel – Jezus Chrystus Ukrzyżowany, który do końca nas umiłował.
Poniżej prezentujemy tekst homilii jaką w mogilskiej bazylice, podczas Mszy św. inaugurującej tegoroczne uroczystości odpustowe, wygłosił o. dr Paweł Mynarz OCist.
"Jezu łaskawy w mogilskim kościele, który tu czynisz łask i cudów wiele..." pieśń kościelna
Przewielebny Ojcze Opacie,
Czcigodni koncelebransi,
Drodzy w Panu.
Obecną mszą św. i następującą po niej procesją pokutną rozpoczynamy doroczny odpust ku czci Krzyża Świętego w naszym Sanktuarium. W procesji pokutnej poniesiemy relikwie Krzyża świętego i duży ciężki krzyż drewniany, na którym długi czas wisiał wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego. Otwieramy więc księgę historii Cudownego Krzyża i zaczynamy wpisywać w niej kolejny rozdział w wielowiekowych dziejach tego miejsca – Rok Pański 2014. Myślą przewodnią tych ośmiu dni będzie oczywiście Krzyż Chrystusowy, ale w odniesieniu do naszych problemów nie tylko osobistych, ale także społecznych. Zachęcają. nas do tego dokumenty soborowe, księża biskupi, a także ojciec św. Franciszek. Każdy rok odpustu ma swoja liturgiczną specyfikę. Także i w tym roku w głoszeniu słowa Bożego i modlitwach zapewne znajdą swoje miejsce trzy okoliczności. Pierwsza z nich to 35. rocznica obecności św. Jana Pawła II na tym miejscu. Było to historyczne wydarzenie w naszym Sanktuarium, także ze względu na homilię o pracy, jaką wygłosił tutaj obok Kombinatu, tego symbolu ludzkiej pracy. To także tutaj ogłosił Nową Ewangelizację, jako nowy sposób zawierzenia Bogu. Św. Jan Paweł II głosił Ewangelię na wszystkich kontynentach. Ale nie przestał przemawiać do ludzkich serc także po swojej śmierci. Świadczą o tym dokonujące się cuda materialne i duchowe.
Podwyższenie Krzyża Świętego, Kraków-Mogiła, 15 IX 2013 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
1. Trudno przejść obojętnie obok mogilskiego, przejmującego wizerunku Ukrzyżowanego Chrystusa! Od blisko siedmiu wieków kolejne pokolenia pielgrzymów zatrzymują się tutaj i wpatrują w ten wizerunek. Co z niego wyczytują? Jego widok rodzi w sercach pielgrzymów podstawowe pytanie: dlaczego? Dla rozszerzenia tego pytania, posłużmy się słowami Apostoła Pawła. Dlaczego „Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi”? Dlaczego „uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej”? (por. Flp 2, 5-8).
Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w dzisiejszej Ewangelii, w słowach, które stanowią syntezę całej Dobrej Nowiny skierowanej do człowieka. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3,16-17). Jedyna odpowiedź rozjaśniająca tajemnicę Krzyża zawarta jest w słowie MIŁOŚĆ. Chodzi o miłość Boga do człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże. Chodzi o miłość Boga do człowieka, który się zagubił i powiedział swojemu Stwórcy „nie”, sprowadzając na ziemię zło, cierpienie i śmierć. Chodzi o miłość Boga, który się nigdy nie pogodził z takim stanem rzeczy, bo stworzył człowieka do życia, a nie do śmierci, dlatego wyszedł człowiekowi naprzeciw, by wyprowadzić go z krainy mroków i ocalić jego los.
Drodzy Pielgrzymi, wpatrujący się dziś w Mogilskiego Ukrzyżowanego Chrystusa, Bracia i Siostry!
1. Za trzy tygodnie, 7 października, rozpocznie się w Rzymie Synod Biskupów poświęcony nowej ewangelizacji. Wraz z Ojcem Świętym Benedyktem XVI będziemy się zastanawiać, jak dotrzeć do serca współczesnego człowieka, często zagubionego, pozbawionego istotnych punktów odniesienia, nie wiedzącego, dokąd zmierza i jaki sens ma jego życie i śmierć, jego praca i miłość, jego radości i cierpienia. Jako uczniowie ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana wiemy, że odpowiedzi na najważniejsze pytania na temat ludzkiego losu możemy znaleźć tylko w Nim, w Jezusie Chrystusie i w Jego Ewangelii. Dlatego przychodzimy do Niego i Jemu powierzamy wszystkie nasze sprawy, bo do kogóż innego pójdziemy? Za Piotrem Apostołem powtarzamy: „[Panie], Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 68). Dlatego wsłuchujemy się w Jego słowa, które są „pochodnią dla naszych stóp i światłem na naszych ścieżkach” (por. Ps 119, 105). Dlatego przyjmujemy życiodajne sakramenty, umacniające nas na pielgrzymiej drodze do wieczności. Dlatego w naszym życiu staramy się kierować Jego przykazaniem miłości Boga i bliźniego. Zdajemy sobie jednak sprawę, że coraz częściej wokół nas żyją ludzie, do których nie dociera i nie porusza ich serc ewangeliczne orędzie o Bogu, który – jak usłyszeliśmy dzisiaj – „tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). W chrześcijańskiej Polsce i w chrześcijańskiej Europie, a więc na ziemiach, które od wieków przyjęły Ewangelię, przybywa coraz więcej ludzi, nawet niegdyś ochrzczonych, którzy żyją, jak gdyby Bóg nie istniał, jak gdyby Jezus nie umarł za nich na krzyżu, jak gdyby nie miał im nic do powiedzenia i do ofiarowania. Tym samym odcinają się od swoich korzeni i źródeł, wybierając drogę, która prowadzi do nikąd. Czy chcemy się pogodzić z takim stanem rzeczy? Czy nasze i następne pokolenia nie mają prawa do nadziei, którą może ofiarować jedynie Chrystus? Czyż i do nas Jezus nie skierował jednoznacznych słów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16, 15). Dzisiejszy świat potrzebuje pełnej prawdy o Bogu i człowieku, a ta prawda zapisana jest w Ewangelii, i o niej mamy świadczyć słowem i życiem, osobiście i jako braterska wspólnota Kościoła.
Drodzy Ojcowie i Bracia Cystersi, drodzy Pielgrzymi przybyli do Sanktuarium Ukrzyżowanego Chrystusa, Bracia i Siostry!
1. Z Ewangelii według św. Jana odczytaliśmy fragment nocnej rozmowy Pana Jezusa z Nikodemem. Żaden z uczniów Jezusa nie był tak dobrze przygotowany do tego, co się miało wydarzyć na Golgocie, jak ten dostojnik żydowski. Mistrz z Nazaretu powiedział mu o palu, na którym Mojżesz umieścił na pustyni węża, i o uratowaniu od śmierci wszystkich ukąszonych przez węże. Wystarczyło z wiarą w uzdrowienie spojrzeć na ustawiony przez Mojżesza pal, a umierający zostawał przy życiu. Nikodem zrozumiał, że chodzi tu o krzyż na Golgocie. Wtajemniczył w to swego przyjaciela Józefa z Arymatei. Ten wykuł, blisko miejsca straceń, nowy grób i pochował w nim ciało Jezusa. Miał odwagę poprosić Piłata o to ciało i mimo że nadchodził szabat, razem z Nikodemem zajął się pogrzebem ciała Jezusa. Uczynili to w imię wiary w Jezusa jako Zbawiciela. Oni wiedzieli, że ta wiara daje im życie wieczne. Oni spojrzeli na Jezusa wiszącego na krzyżu i mieli pewność, że czeka ich udział w królestwie niebieskim.
Wrzesień jest szczególnym miesiącem w naszym sanktuarium. Jest to czas, w którym przeżywamy odpust ku czci Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września). Sama nazwa tego święta pochodzi od faktu odnalezienia krzyża, na którym umarł Jezus Chrystus. Z tym wydarzeniem związana jest postać cesarzowej - świętej Heleny, której pałac przekształcono na bazylikę. W tej świątyni umieszczono następnie drogocenną relikwię Krzyża przywiezioną z Jerozolimy.
W mogilskim sanktuarium czcimy relikwie Chrystusowego Krzyża oraz związany od wieków z naszą bazyliką łaskami słynący wizerunek Pana Jezusa Mogilskiego. Kiedy cystersi przybyli do Mogiły, zastali tu resztki obrzędów pogańskich, odprawianych u stóp kopca Wandy, córki Kraka - legendarnego założyciela Krakowa. Postawili tu krzyż i rozpoczęli ewangelizację. Następnie wybudowali kościół, w którym Chrystusowy Krzyż zajaśniał szczególnymi łaskami. Jego dzieje, a zwłaszcza początki, giną w zakamarkach historii. W południowej ścianie krużganków klasztornych znajduje się wmurowana płyta pochodzącą z kaplicy Krzyża Świętego, noszącą ślady wyżłobione kolanami pielgrzymów. Jest ona świadectwem bardzo żywego kultu, który rozwijał się w poprzednich wiekach.
Sanktuarium 
