Strona główna Sanktuarium Odpusty mogilskie (14-21 września)
Odpusty mogilskie (14-21 września)


Mogilskie odpusty
Odpust jest to darowanie kary doczesnej, należnej za grzechy już odpuszczone w sakramencie pokuty. Odpust może być cząstkowy lub zupełny. Można go ofiarować tylko za samego siebie lub za zmarłych. Aby uzyskać odpust zupełny w czasie uroczystości Podwyższenia Krzyża Świętego w Mogile należy nawiedzić bazylikę, w stanie łaski uświęcającej przyjąć Komunię św. (jeśli jest taka potrzeba - przystąpić wcześniej do spowiedzi św.), odmówić Ojcze nasz, Wierzę w Boga i pomodlić się w intencjach papieskich (odmawiając np. Zdrowaś Maryjo, Pod Twoją obronę czy inną modlitwę). Wymagane jest także wykluczenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu ciężkiego, a nawet lekkiego.

Warunki uzyskania odpustów przez wiernych zmieniały się w ciągu wieków. Pielgrzymi jednak niezmiennie podążają do różnych sanktuariów na całym świecie, aby u Boga bogatego w miłosierdzie otrzymać tę wielką łaskę odpuszczenia kar, które codziennie ściągamy na siebie przez swoje mniejsze lub większe przewinienia.
Więcej…
 
Tu od wieków pielgrzymowano
Do Krzyża w Mogile pielgrzymowano od wieków. Tu, patrząc na twarz Ukrzyżowanego, a potem okrążając na kolanach cudowny Wizerunek, upraszano liczne łaski. Potem, na znak wdzięczności składano wota: jak te, widoczne w ołtarzu, dwa srebrne modele samolotów złożone przez ocalałych od śmierci pilotów czy ryngraf z Matką Bożą Częstochowską złożony przez matkę dziękującą za uzdrowienie syna cierpiącego na chorobę Heinego-Medina.

W Mogile przechowuje się kilka tomów ksiąg, w których zapisywane są prośby zanoszone do Ukrzyżowanego i podziękowania za otrzymane łaski. I z każdym rokiem zapisów przybywa.
Więcej…
 
Wierni krzyżowi
Bazylika mogilska kryje w sobie bezmiar tajemnicy ludzkiej wiary i pobożności. Stanowi przystań zarówno dla mnichów jak i ludu Bożego, który garnie się tu od wieków. Nawiedzających przyciąga Ukrzyżowany Chrystus. Jest On niemym, ale wymownym znakiem wszystkich czasów. Mówi językiem bez słów. Od stuleci mówi językiem zrozumiałym przez wszystkich: gestem duszy, głosem sumienia. Wszystkich, którzy przed Nim klękają jednoczy w miłości. Przypomina o powołaniu i celu życia: kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Przypomina o miłości Boga do człowieka, która w Krzyżu znalazła swój wyraz.
Więcej…